Hola!

Na ons bezoek aan het prachtige Boliva, zijn we inmiddels in Peru aanbeland. Daar hebben we vooral gehiked. Hoogtepunt was uiteraard de 4-daagste Inca Trail, maar daarvoor moest wel eerst getraind worden. Dat hebben we gedaan in de Colca Canyon, de op een na diepste kloof ter wereld (ongeveer 3500m, 2 keer zo diep als de Grand Canyon). Wij zijn eerst 1200m afgedaald, waarna we de volgende dag die 1200m ook weer naar boven moesten... Geen pretje dus, maar wel een goede oefening. Daarna dus de tocht der tochten: Inca Trail naar Machu Picchu. Onze groep bestond uit 7 andere toeristen, 2 gidsen en 13 dragers. Wij waren decadent en hadden een eigen drager, wat achteraf geen overbodige luxe was aangezien het best zwaar is om op 3000-4000m te lopen. De eerste dag was meteen de zwaarste dag: we moesten 8 uur lopen, waarvan de laatste 3 steil omhoog. De Inca's vonden het daarbij het handig om vooral trappen te bouwen, waar geen einde aan leek te komen. Uiteindelijk kwamen we bij ons basecamp aan waar we een prachtig uitzicht hadden. De Inca Trail is allemaal lekker primitief: 4 dagen geen douche, geen wc (bano natural), slapen op een matje van 5mm (op de grond dus) en oja, het vroor 's nachts, dus lagen we lekker met onze termo-ondergoed, broeken, shirts, fleece truien, mutsen op en 2 paar sokken aan te vernikkelen in onze dunne slaapzakjes ;-) Wat overigens niet primitief was, was het eten: we zijn 4 dagen lang verwend met gevulde forel, gevulde paprika's, soep voor elke maaltijd, pannenkoeken als ontbijt en als klap op de vuurpijl toverden ze op de laatste dag nog ergens een enorme taart vandaan! Waar we dachten te zullen afvallen, bleek dat dus niet echt het geval: ons buikjes zijn mooi rond ;-). Waar je enorm veel respect voor krijgt, zijn de dragers: hoewel we onszelf best stoer vonden ploeteren op de berg, rennen zij vrolijk met 28kg op hun rug op hun slippers de berg over. De oudste was 67(!) en rende net zo hard als de rest... Het weer op de Inca Trail is zo veranderlijk als de pest: van zon, naar regen, naar mist, naar regen, naar zon etc, dus het is elk half uur poncho aan, poncho uit, trui aan, trui uit etc. Maar lopen in de regen en zweten in je poncho hoort er allemaal bij. De laatste dag hoef je maar 2 uur te lopen, maar om de een of andere reden is het nodig om om 3.20 uur 's morgens op te staan, waarna je een ontbijt naar binnen propt om 1,5 uur in de rij te kunnen wachten voordat het park om 5.30 opengaat zodat je daarna in militair marstempo naar het eerste uitzichtspunt op Machu Picchu snelt. Het is overigens wel een belevenis om na 3 dagen afzien Machu Picchu dan eindelijk te bereiken, waarbij wij het geluk hadden dat we mooi weer hadden zodat we er goed van konden genieten. De site zelf was prachtig (zie het filmpje). Na het bezoek aan Machu Picchu moesten we nog een uur naar beneden om in de heerlijke (maar erg drukke) hot springs van Aguas Calientes onze spieren te kunnen ontspannen. Dat heeft waarschijnlijk wel geholpen, want we hebben geen spierpijn gehad maar zijn alleen erg moe van de weinige slaap. Daarom zijn we de dag daarna lekker niks gaan doen: bagels eten, bitterballen eten in een Nederlands cafe (!) en mojitos drinken. Een perfecte dagbesteding dus. We zouden nog veel meer over de Inca Trail kunnen schrijven maar dat zullen we jullie niet aandoen. Het is -zoals onze hele reis eigenlijk- in ieder geval een aanrader!

De volgende keer dat we jullie schrijven zal dat waarschijnlijk vanuit Ecuador zijn, waar in ieder geval de retedure maar (hopelijk) onvergetelijke Galapagos eilanden op het programma staan.

Groeten uit Peru en vrolijk Pasen!!